Catch me if you can

Vanuit St. Eustatius mijn eerste verslag. 'Huh, ze ging toch naar Saba?' Ja dat klopt. Dat was het plan.
Dinsdag kwam ik in de middag aan op Saba. Na een KLM vlucht van 9 uur naar Sint Maarten in het grootste vliegtuig ooit: een Boeing 747 met een 3-4-3 indeling. Gevolgd door het kleinste vliegtuig ooit die landde op de kleinste landingsbaan van de wereld.
Aangekomen in het typische Sabaanse huis werd de werkelijkheid met een klap duidelijk. Mijn huis werd aan de buitenkant nog verbouwd. Er stond een bulldozer non-stop te ronken en van 's ochtends 7 uur tot 8/9 uur 's avonds liepen er werkmannen rond het huis die kennelijk ook de sleutel hadden. Dit zorgde ervoor dat ik me niet erg fijn voelde en vooral in mijn kamer verschool en 's nachts met het licht aan sliep. Komende nachten zou ik nog vaak wakker schrikken.

Woensdag begon om 8 uur de eerste stagedag bij de Saba Conservation Foundation (SCF). Als een echte inwoner van Saba heb ik naar mijn werk gelift. Dit is op Saba een erg veel voorkomend tafereel. Voor een Nederlands meisje die met de 'niet met vreemden praten of mee gaan' mentaliteit is opgegroeid, is dat toch best gek. Mijn eerste werkdag bestond vooral uit het opzoeken van literatuur over de Red Billed Tropic Bird, waar ik komende maanden bezig mee zou zijn. 's Avonds tussen de werklui door het huis in geglipt en zonder avondeten naar bed.

Donderdag weer liftend naar het kantoor dat aan de baai ligt. Het werd duidelijk dat er een miscommunicatie is geweest: het monitoren van de vogels is op zo'n ruig terrein dat dit niet door 1 persoon gedaan kan/mag worden. Dat wist ik niet en mijn begeleider in Nederland ook niet. Shit wat moest ik nu?

Tegen de tijd dat het vrijdag was, was alles al geregeld: Ticket al geboekt. Ik zou naar St. Eustatius (een naastgelegen eiland) vertrekken om daar het project over te nemen van 2 Nederlandse studenten die binnen 2 weken terug naar Nederland zouden gaan. 'Iets met slakken' Op dit moment vond ik alles best. Ik kreeg te horen dat ik bij Het Caribbean Netherlands Science Institute (CNSI) kwam te werken en wonen. Hier wonen nog meer vrijwilligers/ stagiaires, dus dat klonk gezellig. Vrijdag nog 's avonds bij een barretje met een paar van het SCF een drankje gedaan en door hun naar het huisje gebracht. Lieve mensen die snapte dat het ergens anders waarschijnlijk beter was voor mij.
Zaterdag om tien uur 's ochtends stapte ik het kleine vliegtuig weer in. Op naar St. Eustatius (in de volksmond 'Statia') maar eerst via st. Maarten. Hier moest ik overstappen op een zelfde klein vliegtuig. Misschien komt het toch nog een keer goed met die vliegangst. Oh ik zat zo dichtbij de piloot dat ie mijn adem in zijn nek kon voelen. Ik zou het toch fijner vinden als hij niet met zijn armen over elkaar naar achter leunt terwijl we boven zee door de wolken razen. Om 11 uur kwam ik aan op Statia, waar twee studenten en iemand van het CNSI mij kwamen ophalen. Ik ben naar het CNSI gebracht en mijn spullen op mijn kamer gedropt. Deze deel ik met twee andere meiden/vrouwen. Beneden zaten de studenten (Lara en Friso) nog op me te wachten. Of ik het leuk vond om mee te gaan naar het strand. Na een paar dagen als kluizenaar geleefd te hebben, klonk dit als muziek in de oren. Op het strand heb ik nog meer studenten leren kennen die in het zelfde gebouw wonen als ik.

Zaterdag: enkele studenten gaan hiken naar 'Boven'. Misschien wel het hoogste punt van het eiland. Dit was voor mij iets te ambitieus achteraf. Tussen de wilde geiten klommen we naar boven, letterlijk. Mijn geliefde wandelschoenen hebben me meerdere keren gered van een lelijke val. (thanks mam!) Het mooie uitzicht op de bergen en de zee was het waard.
Op drie kwart ben ik onder een boompje gaan zitten en de rest verder naar boven laten gaan. Ik kon niet meer. Nog niet gewend aan het klimaat of het heuvelachtige landschap. In dit half uur genoten van het golven van de zee en het uitzicht op Saba en Saint Kitts. Om half 1 stonden we weer aan de voet van de berg. Zo! Dat heb ik toch maar gedaan! 's Middags naar het strand gegaan, waar de krabbetjes heel nonchalant langslopen. 's Avonds gegeten en een film gekeken bij Lara en Friso die nu op een huis passen. Het huis is geweldig. Door de jungle tuin kom je in een open woonkamer. De vogels vliegen door de kamer terwijl de gekko's aan de muur kleven. Bij de bird-feeder met suikerwater loopt het storm van de kolibries.

Zondag weer lekker naar het strand gegaan met een paar en 's avonds met de huisgenoten gegeten nadat er in de middag boodschappen gedaan zijn. Je kan hier gewoon HAK appelmoes krijgen. HAHA! Lekker Hollands hoor.

Maandag: een skype meeting met begeleider Dolfi, Friso, Lara en Theresa van GGD op Statia. Veel informatie gekregen. Het wordt een pittig project, zeker omdat ik alleen ben. Ga ik nu echt spijt krijgen dat ik zelfstandig een stage wilde lopen? 's middags in het droomhuis een brainstorm sessie gehad en een globaal plan gemaakt over wat er gedaan moet worden. Daarna met Friso in het plaatselijke asiel gewerkt. Nouja, honden uitlaten en jonge katjes aaien kan ik geen werk noemen. 's avonds met de huisgenoten gegeten. Een jongen doet een marine stage hier. Dit betekent verse vis! Lion Fish en Baracuda stond op het menu. Erg lekker en super vers. Gevangen en een paar uur later staat het op tafel. Super! Na het eten eindelijk een keer mijn blogje gemaakt.
Vanuit Statia een goede avond!

Léonie