Het dondert en het bliksemt....

Week 4: 6 maart - 12 maart.

Deze week een globale samenvatting van de week. Is een keer wat anders dan per dag vertellen. Dit komt vooral omdat er niet zo veel is gebeurd deze week. Ze zeggen dat de 'dry-season' eraan komt. Nou als dat betekent dat het de hele week regent, dan hebben ze gelijk. De bloedhete zon wordt eens in de zoveel tijd afgelost door donkere wolken waar je bang van wordt. Enorme windstoten brengen de regenbuien naar het eiland. De regen is zo anders hier dan in Nederland. Waar het in Nederland de hele dag kan regenen is het hier misschien maximaal 5 minuten waarna meteen de hete zon weer tevoorschijn komt. En als het dan regent, dan regent het ook HARD! Doordat het weer deze week een beetje tegenviel hebben we het strand niet zo veel gezien. Gister waren we er wel, maar we hebben in het restaurantje gezeten en onder het afdakje toch van het wisselende weer genoten. Naast het terras stond een plant die leek op een tros mini banaantjes waar telkens een kolibrie nectar kwam drinken, genoeg vermaak dus. Hierna zijn we naar een plaatselijk restaurantje gegaan en gezellig gegeten. Wanneer je 's avonds naar huis loopt mis je op sommige plekken goede straatverlichting waardoor een zaklamp niet een overbodige luxe is. De jongens in het huis hebben liever niet dat we (de meiden) alleen over straat gaan, zeker in de avond. Maar we doen eigenlijk alles met zijn vieren dus dat komt goed uit. De meeste avonden vullen we met kaarten op de veranda van het hius.
Er is hier ook een archeologie studente die de menselijke botten bestudeert van vondsten uit de 18e eeuw. Ze vroeg of wij het interessant vonden om te komen kijken naar het skelet. Het was niet een volledig skelet, van het hoofd had ze stukjes ( sommige nog met haar IEUW). Maar het was super interessant want ze kon heel goed vertellen wat het verhaal was van deze persoon (waarschijnlijk man). De historie is natuurlijk een erg gevoelig onderwerp hier op het eiland, maar ze vertelde het heel mooi en respectvol. Deze persoon was waarschijnlijk een slaaf geweest en had lepra, dit was te zien aan de vergroeiingen van zijn botten. Bijzonder dat het skelet zo lang goed bewaard is gebleven en dat sommige mensen van de kleinste stukjes bot weten waar het te vinden is in het menselijk lichaam.
Wat het onderzoek betreft. Sommige van de slakken in het lab leven nog steeds. Ik heb besloten het experiment met een week te verlengen om zeker te weten dat de slakken die dood zijn ook echt dood zijn. En hopelijk dat de rest ook binnenkort het loodje legt.
Een paar weken geleden is er een grote slak gevonden in een heel andere regio dan mijn onderzoeksgebied. De vraag was of het een lege schelp was of dat er nog wat in zat (op het eerste ogenblik zat er voornamelijk zand in). Ik heb de schelp uitgespoeld en helaas zat er nog een slak in. Het was niet te zien of het dier nog leefde of niet dus heb ik de schelp in een plastic tasje gewikkeld en in de lab vriezer gelegd. Zo gaan ze dood. Het is nu de vraag of die slak daar zelf is gekomen of iemand hem heeft meegenomen. Als het tweede het geval is dan is er geen reden tot paniek. Als de slak daar zelf is gekomen, dan is het geen goed nieuws. Dit betekent dat deze invasieve soort niet meer beperkt is tot één gebied op het eiland.

Groetjes uit Statia