Getting up again

Het vorige verslag stopte met de 'Sunset cruise' in het vooruitzicht. Dat was ongeveer de grootste anti-climax ooit. We vertrokken met een dichte bewolking en dat is de hele avond gebleven. Het enige wat te zien was waren enkele roze vegen op de wolken, dus geen mooie zon of 'green flash'. Het was behoorlijk ruw op zee en iemand anders heeft op het eind even overboord gehangen. Gelukkig had ik van te voren een 'anti- misselijkheid kauwgom' gekregen van mijn zuster- kamergenootje. Daarna zijn we nog met een paar naar een restaurantje gegaan. Hier krijg je een to- go box als je het niet op kan, dus kan je je eten gewoon mee naar huis nemen.

Zaterdag zijn we de Quill weer op gegaan. Dit keer naar het topje en dan de krater in. Naar boven was behoorlijk pittig. Het is dan wel in de schaduw maar hoe hoger je komt, hoe hoger de luchtvochtigheid. Ademen wordt daardoor erg moeilijk en meerdere keren stoppen is dus een must. Vlak voordat we boven waren, werden we vergezeld door een random haan die daar kennelijk altijd rondloopt. Op de top hebben we even gepauzeerd en daarna zijn we in de krater afgedaald. Over gladde, bemoste stenen naar beneden klauteren was een leuke ervaring. Beneden is het stil. Het enige wat je hoort zijn de vogels en de wind. Er staat een enorme silk-cotton tree. Ik probeerde deze helemaal op de foto te krijgen maar dat lukte niet. Op de foto kwam het niet over hoe groot de boom eigenlijk was. Daarom hebben we maar een groepsfoto bij de boom gemaakt. Toen moesten we over de gladde stenen weer omhoog klauteren (Volgende dag had ik erg spierpijn in mijn armen). Toen hebben we ervoor gekozen om de 'short- cut' naar beneden te nemen. Dit was een erg stijl pad naar beneden. Ik ben hier dan ook uitgegleden en mezelf opgevangen met mijn hand op een steen (auw). Uiteindelijk waren we van de Quill af, maar we moesten nog een stukje stijl naar beneden. Dit keer over een zand pad met losse kiezels erop. Hier zijn er nog een paar gevallen, dus dat gaf hilarische momenten natuurlijk. Uiteindelijk hebben we over 20 km berg op, erin, eruit en weer naar beneden ongeveer een kleine 4 uur gedaan. We zijn dus snelle hikers!

Er is hier een man 'Buster'waar de jongens soms mee omgaan. Hij is elektricien, imker, loodgieter en vast nog veel meer. Hij heeft mooie verhalen over hoe Statia vroeger was. Dat hij van zijn oma bepaalde planten heeft leren kennen en wat voor helend effect ze hebben op je lichaam. Als iedereen hier was zoals hij, zou het met dit eiland helemaal goed komen. Er zijn hier veel problemen met afval. De afval stort plek ligt direct aan zee, dus alles wat daar terecht komt, ligt uiteindelijk is zee. Er is een gloednieuw recycling facility maar die wordt niet gebruikt, omdat ze geen geld hebben om mensen in te huren. Er zijn hier zoveel werkloze mensen, laat die dan voor een klein bedrag daar werken. Maar dat oplossingsgericht zijn is meer een Nederlandse mentaliteit.

De afgelopen tijd is het hier zinderend heet. Je kan merken dat de zomer er hier aankomt. Bij de kleinste beweging ben je helemaal doorweekt. Op het strand doe ik mijn best om me lange lijf in het kleine rondje schaduw van de parasol te passen. Behalve als ik net uit het water kom, dan is het opdrogen wel lekker zo in de zinderende zon.
De schilpadden zijn weer gespot! Ik heb met meerdere gezwommen. Het blijft een super ervaring elke keer als ik ze zie. Zeker als ze naar boven komen en naast je komen zwemmen. Ze hebben een kalmerend effect en je wil ze overal volgen. Maar als ze willen, zwemmen ze snel weg en kan je ze absoluut niet bijhouden.

Donderdag zijn we uiteten geweest bij het restaurant 'Blue Beads' vlak bij de zee voor een huisgenoot zijn verjaardag. Met een groep van tien man ongeveer dus nog best een grote groep. Blue Beads zijn blauwe van glas gemaakte kralen die nog uit de 17e eeuw komen toen de Verenigde West Indische Compagnie kralen gebruikte om handel te drijven. De vijfhoekige kralen werden gemaakt in Amsterdam en overal waar de Nederlanders kwamen vind je hun kralen. Voor dertig Blue Beads kochten de Hollanders Manhattan van de indianen. De Blue Beads die je op St. Eustatius vind werden als betaalmiddel voor slaven gebruikt. Volgens de legende hebben de voormalig slaven na afschaffing van de slavernij hun zuur verdiende Blue Beads in het water gegooid om hun vrijheid te vieren. Het is dus vet als je er toevallig één vindt terwijl je aan het snorkelen bent. Volgens de legende is het zo dat als je er een gevonden hebt, zal je keer op keer naar St. Eustatius terugkeren.

Vrijdag hebben we 's avonds een kroegentocht gedaan. Er zijn hier op het eiland 13 kroegen en het plan was om die allemaal af te gaan. We begonnen om 8 uur. Voor de vrouwen was het af en toe nogal ongemakkelijk aangezien elke beweging gevolgd werd door alle mannelijke ogen in elke kroeg. We vallen natuurlijk op met zo'n grote groep blanken, maar toch. Soms werden er vervelende dingen geroepen. Gelukkig maakten de jongens van onze groep dan een grap van door met een hoog vrouwelijk stemmetje 'oh dank je wel!!' terug te roepen. Maar dit was de eerste en waarschijnlijk ook laatste keer voor mij dat ik uitga hier.

Gister zijn we 's avonds wezen bbq-en bij iemand die hier aan het house- sitten is. Het huis had een enorme tuin en op de punt van de cliff een huisje waar je kon chillen met uitzicht op zee. Erg mooi hoor. We hebben de bbq op de cliff gezet zodat we daar bij het chill-huisje konden eten. In de verte was er een enorm Cruise schip te zien die langs de horizon voorbij dreef. We hebben kunnen genieten van de zonsondergang met uitzicht op Saba en achter ons The Quill en St. Kitss en Nevis.
Er zijn hier veel mooie plekken met mooi uitzicht. Helaas zijn ze wel een stuk lopen, maar dat kan opgelost worden door het huren van een scooter.

Groetjes uit Statia

Oh trouwens, het is hier 29 Graden mochten jullie het willen weten!